5/92

Miasto Wielkie i Góra Syon

Rozwijająca się społeczność chrześcijańska tworzyła własny, inspirowany wpływem ducha świętego język symboli. Po raz pierwszy o duchowej obrzezce serc mówi Apostoł Paweł (Rzym 2:28-29). On też pisze o “górnym Jeruzalem” (Gal 4:25), czyli o Kościele, który miał zbudować Chrystus (Mat 16:18, Jan 2:19-21).

Pisząc Apokalipsę Apostoł Jan stosuje tę samą symbolikę. Tylko w trzech pierwszych rozdziałach (listy do zborów) znajdujemy wzmianki o literalnym Izraelu – Obj 2:9, 3:9. Teksty znajdujące się w dalszych rozdziałach, mówiące o pokoleniach izraelskich (Obj 7:4), Nowym Jeruzalem (Obj 21:2), czy też Kościele Bożym (Obj 11:1, 11:19, 15:8), zgodnie interpretuje się jako symboliczne określenie chrześcijaństwa. Lecz nie oznacza to, że Izrael według ciała wcale nie jest wspominany w Apokalipsie. Wzmianki o nim są ukryte w symbolach. Przedstawia go symboliczne wielkie miasto i góra Syon.

Podstawą do rozróżniania miast w Apokalipsie jest 19. werset 16. rozdziału:

“I stało się ono miasto wielkie na trzy części rozerwane, i miasta narodów upadły; i Babilon on wielki przyszedł na pamięć przed obliczem Bożym, aby mu dał kielich wina zapalczywości gniewu swojego” (Obj 16:19).

Można tu zauważyć, że losy poszczególnych miast są różne. Jakieś bliżej nie określone wielkie miasto rozpada się na trzy części. Miasta narodów upadają. Babilon otrzymuje swój kielich gniewu. Wydawać by się mogło, że wielkie miasto to Babilon, gdyż tak o nim powiedziane jest w Obj 14:8. Lecz w opisie zniszczenia Babilonu w 18. r. nie spotykamy rozerwania na trzy części. Natomiast w 11. r. znajdujemy inny opis wielkiego miasta, które nie jest nazwane Babilonem. Stąd wniosek, że w Apokalipsie występują dwa wielkie miasta – jednym z nich jest Babilon, a drugie jest nazwane po prostu wielkim.

We wspomnianym 11. rozdziale znajduje się opis misji dwóch świadków pokonanych przez bestię. Ich trupy leżą na ulicy wielkiego miasta, które jest również określone jako Sodoma i Egipt. Tak prawdopodobnie określano w starożytności Jerozolimę. Jest także wskazówka, że w tym mieście został ukrzyżowany Pan. Jednak najbardziej charakterystyczna jest reakcja mieszkańców miasta na trzęsienie ziemi, które przychodzi jako kara za sprzyjanie bestii – są przestraszeni i oddają chwałę Bogu. To jedyny w Apokalipsie opis właściwego przyjęcia karania. We wszystkich innych przypadkach zsyłane plagi wywołują bluźnierstwa. Można zatem wnioskować, że mieszkańcy miasta wielkiego znają Boga, toteż gdy otrzymują jawny dowód braku łaski z Jego strony, pokutują.

Miasta symbolizują w Apokalipsie systemy religijne. Babilon przedstawia system nominalnego chrześcijaństwa, miasta narodów – przypuszczalnie inne, niechrześcijańskie systemy, natomiast wielkie miasto - prawdopodobnie dzisiejszy system judaistyczny.

Warto zwrócić uwagę na dalszy opis wydarzeń. Bezpośrednio po trzęsieniu ziemi (0bj 11:13) brzmi siódma trąba, a potem (traktując rozdziały 12 – 14 jako wtrącenie nie związane ściśle z bieżącą narracją) rozpoczyna się wylewanie czasz gniewu. Po ostatniej wylanej czaszy znajdujemy zacytowany powyżej opis rozpadu miasta na trzy części (Obj 16:19). Podobny opis czytamy w proroctwie Zachariasza 13:8-9:

“Bo się stanie po tej wszystkiej ziemi, mówi Pan, że dwie części w niej wytracone będą i pomrą, a trzecia zostanie w niej. I wywiodę i onę trzecią część do ognia, a wypławię je jako pławią srebro, a doświadczać ich będę, jako doświadczają złota; każdy będzie wzywał imienia mego, a Ja go wysłucham: rzekę: Tyś lud mój, a on rzecze: Tyś Pan Bóg mój”.

Werset ten rzuca dodatkowe światło na sposób rozpadania się miasta. Prawdopodobnie dwie części zostaną zniszczone, a trzecia część będzie wypławiona jako złoto, stając się zaczątkiem Królestwa Bożego na ziemi. O tej grupie mówi zapewne proroctwo Joela 3:32 – “ostatki które Pan powoła”. Użyte jest tam również i inne określenie odnoszące się do tej samej grupy – góra Syon. Podobną nazwę spotkamy również w Obj 14:1 – na górze Syon stoi Baranek i 144 000 wybranych. Ponieważ odnosi się to do Kościoła w chwale, górę Syon powinno się interpretować jako grupę ludzi na ziemi, która występuje w imieniu Boga i Chrystusa. Będą to prawdopodobnie owe wspomniane wyżej “ostatki” powołane przez Pana.

Na podstawie powyższych założeń można przedstawić następujący scenariusz wydarzeń. Czas wylewania czasz gniewu na ziemię to czas odpłaty dla istniejących wtedy systemów politycznych. W tym samym czasie część Izraela oczyszcza się i staje się symboliczną górą Syon. Po wylaniu ostatniej czaszy dochodzi do walki Baranka z bestią i jej zwolennikami (wojna na polu Armagieddon). W tej walce klęskę poniesie również ta część świata judaistycznego, której nawrócenie się było pozorne. Na symbolicznych zgliszczach starego świata wprowadzany będzie porządek nowego świata, którego zaczynem będzie odrodzona część Izraela pod Nowym Przymierzem.