Odsyłając was do wielu proroczych wypowiedzi, chcemy, abyście dostrzegli ścisły związek, jaki istnieje pomiędzy nimi oraz abyście zauważyli, że prorocze wypowiedzi, które znalazły swoje wypełnienie w Panu Jezusie, były tak pogmatwane z innymi proroczymi wypowiedziami, nawet nie szczególnie odnoszącymi się do Niego, że jeśliby Duch Święty nie zwrócił uwagi Apostołom na te rzeczy, wy lub ja lub żydowski czytelnik moglibyśmy łatwo potknąć się o nie, nigdy nie myśląc o odniesieniu ich do Mesjasza. Rzeczywiście, wiemy, że uczniowie nie rozumieli tych rzeczy i nie dopatrzyli się prawdziwego ich zastosowania aż dopiero po zmartwychwstaniu Pana Jezusa. (Jan 12:16)
Zwróćcie uwagę na proroczy werset z Księgi Micheasza z Rozdziału 5:2 i zobaczcie, jak niewyraźnie określone jest miejsce narodzenia się Pana Jezusa. (Betlejem) To niechlubne miejsce Jego narodzenia się wspomniane jest w sposób tak pozbawiony wszelkich powiązań z Nim, że chociaż uczeni w pismach i arcykapłani byli zorientowani odnośnie miejsca narodzenia się Pana Jezusa, (Mat. 2: 4-6) jednak oni nie mogli pojąć, żeby Władca Izraela mógł być "trzciną bity po głowie.” (Mat. 27:30)
Rozważmy inny werset z Księgi Ozeasza, z Rozdziału 11:1, gdzie czytamy: " . . . Z Egiptu powołałem mojego syna.” Żadne słowo kontekstu nigdy nie mogłoby nam wskazać, że nasz cytat odnosi się do Pana Jezusa. W ogólności, werset dotyczy Izraela jako nowo narodzonego narodu wyprowadzonego z Egiptu. Ale kiedy raz skierujemy naszą uwagę do tego wersetu, możemy zobaczyć, jak imię Izrael (zwycięzca) dobrze pasuje do Pana Jezusa; i nie tylko to, ale również, że wyjście narodu izraelskiego z literalnego Egiptu (Mat. 2:20) jest figurą na wyjście całego Izraela (Kościoła) z pozafiguralnego Egiptu, którym jest świat.
Proroctwo Jeremiasza Rozdział 31:15 opisuje Rachelę opłakującą swoje dzieci w sposób zupełnie pozbawiony wszelkich powiązań. Nie mając żadnego związku z kontekstem, powyższy werset proroczy nie mógł być zrozumiany, dopóki nie wypełnił się. (Mat. 2:17) Rachela była matką przedstawicieli dwóch pokoleń izraelskich – Józefa i Benjamina. Betlejem położone było na terenach przydzielonych pokoleniu Benjamina, które wraz z pokoleniem Judy zamieszkiwało Palestynę w czasie pierwszego przyjścia Pana Jezusa.
Wglądnijcie do Psalmu 22. Ktokolwiek przeczyta ten Psalm, niewątpliwie stwierdzi, że prorok Dawid mówił tam o sobie. My też nie mamy wątpliwości, że prorok myślał tak samo; ale Pan Bóg Jahwe kierował wyrażaniem jego uczuć i On sprawił, aby tym sposobem prorok Dawid przedstawiał Mesjasza.
Przeczytajcie Psalm 118:22,23,26, gdzie mowa jest o kamieniu, który odrzucili budowniczowie, itd. i który nasz Pan zastosował do siebie (Mat. 21:42); ale te prorocze wypowiedzi wskazujące na Mesjasza pokrywają i nakładają się z osobistymi doświadczeniami psalmisty Dawida.
Przeczytajcie również Księgę Izajasza, gdzie w Rozdziale 61 prorok występuje w osobie Pana Jezusa Chrystusa, mówiąc: "Duch Wszechmocnego Pana nade mną, gdyż Pan namaścił mnie, abym zwiastował . . .” Na podstawie wypowiedzianych słów możnaby sądzić, że prorok jest właściwą osobą, którą Pan wybrał do swoich celów, jednak gdy zwrócimy się do Ewangelii Świętego Łukasza Rozdział 4:18, gdzie Pan Jezus wskazuje na siebie, jako na wykonawcę proroczych słów, widzimy, że On całkowicie wypełnił wszystkie warunki powyższego proroctwa.
Zwróćmy się do Księgi Zachariasza, do Rozdziału 11:12, gdzie czytamy, że prorok Zachariasz został sprzedany za trzydzieści srebrników. Żadne słowa kontekstu nie wskazują, żeby on był figurą lub żeby przedstawiał Pana Jezusa, który później też został sprzedany za trzydzieści srebrników.
Musimy jednak zwrócić uwagę na werset pochodzący z Księgi Izajasza, z Rozdziału 7:4, który jest uważany, jako szczególnie źle zastosowany przez ewangelistę Mateusza w Rozdziale 1:23; "Oto panna pocznie i porodzi syna i nadadzą mu imię Immanuel, co się wykłada: Bóg z nami.” Powstało zastrzeżenie, że na podstawie Księgi Izajasza, Rozdział 8:3 figura powyższej obietnicy wypełniła się w tamtym czasie, stąd też obietnica nie mogła odnosić się do Marii i jej syna Jezusa. Odpowiadamy, że częściowe wypełnienie się obietnicy w tamtym czasie nie stanowi powodu, aby nie można zastosować jej do Marii, jak to uczynili Apostołowie. Równie logicznym argumentem mógłby być fakt, że ponieważ prorok Zachariasz został sprzedany za trzydzieści srebrników, dlaczego więc nie możnaby zastosować tego proroctwa do sprzedania Pana Jezusa przez Judasza. Przeciwnie, ten szczególny sposób działania Pana Boga Jahwe nie należał do rzadkości – On dozwalał, aby figuralne wypełnienie się proroctwa wskazywało nie tylko na aktualną rzeczywistość, lecz mogło kierować uwagę do przyszłości. Uważamy, że w powyższym przypadku figuralnego wypełnienia się proroctwa, prorok przedstawia Pana Boga Jahwe, prorokini przedstawia pannę Marię a ich dziecko przedstawia Pana Jezusa. Czy można postawić zarzut, że syn Marii był nazwany Jezus, a nie Immanuel? Odpowiadamy, że takie krótkowzroczne rozumowanie przyniosłoby wielką ujmę tak Staremu jak i Nowemu Testamentowi. Czyż nie znamy imion Pana Jezusa wymienionych w Księdze Izajasza, w Rozdziale 9:5: " . . . i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju.” Czy powinniśmy odrzucić to proroctwo, gdyż dziecko zostało nazwane imieniem Jezus i czy powinniśmy przyjąć fakt, że On posiada nie tylko tak wiele imion ale i urzędów? Odpowiadając na to, moglibyśmy powiedzieć, że On został nazwany imieniem Immanuel. My też nazywamy Go Immanuel (Bóg z nami) i ogólnie Kościół uznawał takie imię Jego przez osiemnaście stuleci. W nadchodzącym Wieku Tysiąclecia, kiedy ziemia napełni się Jego poznaniem, wszyscy rozpoznają Go przez tak liczne i różnoznaczne Jego tytuły.
Na zakończenie chcemy przedstawić jeszcze jedno proroctwo, które literalnie już raz wypełniło się, a wkrótce wypełni się drugi raz w wyższym znaczeniu – właśnie tak, jak powyżej wspomniane proroctwo Izajasza, które raz wypełniło się podczas życia proroka, a po upływie setek lat wypełniło się drugi raz, przy narodzeniu się Pana Jezusa. Naszym proroczym obrazem jest Babilon. Za życia proroka Jeremiasza, Babilon był najpotężniejszym mocarstwem ówczesnego świata, toteż jego upadek prorok opisuje jako wynik przekleństwa. Babilon upadł zgodnie z przepowiednią; ale nawet gdyby tak nie było, my widzimy, że on jest "tajemniczy” Wielki Babilon, matka wszetecznic, nie powinniśmy więc dziwić się, że do literalnego Babilonu zastosowany jest najbardziej surowy język.
Ci, którzy w upadku miasta Babilonu zobaczyli wypełnienie się proroctwa Jeremiasza, niewątpliwie stwierdzili, że to, raczej powszechne wydarzenie jakim jest upadek narodu, zostało opisane w bardzo ostrych słowach; i widząc takie właśnie wypełnienie się proroctwa, niewielu zdaje sobie sprawę z tego, że jego rzeczywista moc odnosi się do tajemniczego Babilonu.
Odsyłamy was choćby do jednego z wielu rozdziałów, w których raz wypełnione prorocze wypowiedzi będą miały inne i głębsze wypełnienie się, właśnie tak, jak proroctwo odnoszące się do Immanuela z Księgi Izajasza miało drugie i zupełne wypełnienie się przy narodzeniu się Pana Jezusa.
Oto wersety do porównania:
Księga Jeremiasza 51:6 porównać z Księgą Objawienia 18:4
Werset 7 porównać z Księgą Objawienia 17:4 i 14:8
Werset 8 porównać z Księgą Objawienia 14:8 i 18:2,9,11,19
Werset 9 porównać z Księgą Objawienia 18:5
Werset 13 porównać z Księgą Objawienia 17:1,15
Wersety 48,63,64 porównać z Księgą Objawienia 18:20,21.
Kończąc, uważamy, że zarówno Nowy jak i Stary Testament – pisma apostołów oraz pisma proroków – są godne wszelkiego przyjęcia, jako pisane pod natchnieniem Bożym.