Przytaczamy tutaj poglądy reformatorów w odnośnej kwestii nie dlatego, żeby sugerować, jakoby ich stanowisko miało jakąś szczególną wagę lub autorytet. Słowa naszego Pana i apostołów są jedynym autorytetem, jaki uznajemy. Warto jednak zauważyć, że kiedy tylko pojawili się pierwsi reformatorzy, Luter, Kalwin i inni, a ich oczy otworzyły się na choćby kilka podstawowych prawd należących do tej ewangelicznej dyspensacji, od razu zrozumieli oni, że żydowskie Prawo nie zostało dane ani nie zostało zamierzone, żeby być jarzmem niewoli dla Kościoła Wieku Ewangelii. Dostrzegli oni to, co każdy przypadkowy czytelnik powinien zauważyć, że apostoł Paweł przeciwstawia sprawiedliwość lub usprawiedliwienie, które pochodzi z wiary, temu, czego nikt nie mógł osiągnąć na drodze uczynków Prawa. W ten sposób zastępuje on Prawo kontrastującą z nim Ewangelią. Wszyscy przywódcy reformacji uznali różnicę między Mojżeszem prorokiem a Mojżeszem prawodawcą, utrzymując, że jego władza jako prawodawcy rozciągała się tylko na Izrael. Dlatego zaprzeczali, jakoby Dziesięć Przykazań stanowiło prawo dla chrześcijan, chociaż uznawali je za cenne wskazówki lub interpretacje zasad na wszystkie czasy i dla wszystkich ludzi.
Luter stwierdza: „Dziesięć Przykazań nie dotyczy nas, pogan i chrześcijan, ale tylko Żydów. Jeśli kaznodzieja chce cię zmusić do powrotu do Mojżesza, zapytaj go, czy Mojżesz wyprowadził cię z Egiptu”.
Kalwin wygłasza nie mniej dobitne oświadczenie pisząc, że „szabat jest zniesiony” i zaprzecza, „że moralna jego część, to jest przestrzeganie jednego dnia na siedem, nadal pozostaje aktualna”. Dodaje natomiast: „Nadal jest wśród nas zwyczajem zbierać się w określone dni na słuchanie słowa, łamanie mistycznego chleba i na publiczne modlitwy, a także po to, by pozwolić sługom i robotnikom na zaniechanie pracy”.
Usprawiedliwienie przez wiarę, a nie przez przestrzeganie praw Mojżeszowych czy też rzymskokatolickich postów i pokuty było argumentem, od którego rozpoczęła się reformacja.