Jakkolwiek Kościoły Protestanckie były zaangażowane w Punjabie z wciąż zwiększającymi się szeregami i wydajnością od kiedy Dr. J. C. Lowry wszedł na to pole w 1832, to Romaniści nie konkurowali o to terytorium aż do tego roku, o tyle, o ile dotyczy to pracy pomiędzy Hindusami i Muzułmanami. Ale w ostatnich dniach wspaniała sposobność została wypatrzona w zwracaniu mas ku Chrystusowi – jako rezultat długich lat cierpliwego, pełnego modlitw wysiłku ze strony Protestanckiego Chrześcijaństwa.
Sialkot (miasto w Pakistanie, prowincji Punjabu /przyp. tłum.) zostało wybrane jako centrum. Kapłani – nie wiem jak wielu – rozpoczęli wizytacje wśród Chrześcijan w odległych wioskach i nie mieli skrupułów przed użyciem najbardziej wątpliwych środków aby zdobyć ludzi i nakłonić ich do wejścia do owczarni Rzymu. Pieniądze, jak jest mówione, są używane bez ograniczeń i nie mniej niż sześciuset zostało odciągniętych od Protestantyzmu do Romanizmu. To prawda, że Protestanccy misjonarze mogą pocieszyć się myślą, że ci, którzy od nich odeszli są plewami, które zaduszały pszenicę, aczkolwiek nie mają innego wyjścia, jak uznać, że mają nowego wroga do zwalczania, i, że przed nimi stoją ciężkie czasu. Katolicy nie udają, że głoszą ewangelię niechrześcijańskiej ludności, ale bezczelnie przyznają się do swej polityki nawracania tych, którzy zostali przyprowadzeni do znajomości prawdy dzięki wysiłkom Protestantów – Presbyterian Banner.