"Pan strzec będzie wyjścia twego i wejścia twego, odtąd, aż na wieki". - Psalm 121:8.
Można by naliczyć w tej sprawie pięć ważnych punktów a mianowicie: (1) przewidzenie i Opatrzność Boską. Jego przewidzenie przechodzi nasze pojęcie; ograniczony umysł nie może zgłębić głębokości niezmierzonego umysłu. Lecz jest to dla nas pocieszające, że wiedza i mądrość Jehowy są wyższe, że przechodzą wszelkie wymagania Jego uniwersalnego państwa i gniew ludzki razem ze wszystkimi mocami ciemności nie są zdolne w najmniejszym stopniu zmienić plan Boży. Ta sama moc, która była zdolna przemienić Syna Bożego z duchowej na ludzka istotę była również zdolną zachować go i ochronić przed przeciwnikami, tak w Jego dzieciństwie jak i następnie, aż do naznaczonego czasu, gdy wypełnił ofiarę dając swe życie, za życie świata.
(2) Tu możemy znowu zauważyć zasługę aniołów:
"Izali wszyscy nie są duchami usługującymi, którzy na posługę bywają posłani dla tych, którzy zbawienie odziedziczyć mają?" (Do Żyd.2:14). Owszem są one bardzo chętne do wykonywania wszelkiego rodzaju posług - 1List Piotra 1:12.
(3) Daje się tu zauważyć posłuszeństwo Józefa i Marii na przestrogę anioła Pańskiego. Nie ociągali się, ani sprzeczali lub wątpili, ale natychmiast postąpili według rozkazania Pańskiego, dla tego błogosławieństwo Boże i opieka były nad nimi tak podczas ucieczki do Egiptu, jak i przy powrocie do Palestyny. Unikając władzy nowego króla Archeleusza (syna Heroda, który nastąpił po nim a który przechodził swojego ojca w okrucieństwie, samolubstwie i zmysłowości), Józef z Marią i Jezusem udaje się do Nazaretu zamiast do Betlejem, które jest blisko Jeruzalem, według wskazówki Pańskiej by się udali do ziemi Izraelskiej, gdziekolwiek mogliby się osiedlić.
(4) Okoliczności, jakie tu mamy opisane, były wypełnieniem się proroctw np. "Z Egiptu pozwałem syna mego". Tak to proroctwo jak wiele temu podobnych mają podwójne znaczenie, najpierw stosuje się ono do Izraela, który wyszedł z ziemi egipskiej (Ozeasz 11:1; 2Ks. Moj.4:22,23) a następnie powrót dzieciątka Jezus - Syna Bożego - po śmierci Heroda (Mat.2:15). W wyższym jeszcze stopniu Egipt reprezentuje świat, a Chrystus i Kościół Boży są powołani ze świata jako obiecane nasienie. Okoliczności, jakie spowodowały do osiedlenia w Nazarecie jest wypełnieniem proroctwa, które mówi: "Nazerejczykiem nazwany będzie" (Mat.2:23). Rzeź dzieci w Betlejem również była przepowiedzianą (Jer.31:15; Mat.2:17,18). Potrzeba wiedzieć, że te wydarzenia nie stały się dla tego, że było tak przepowiedziane, ale proroctwo było, iż te rzeczy miały się wydarzyć, co wskazywało na przewidzenie Boże.
Jest godne uwagi, że Pan Bóg chroniąc Jezusa nie użył siły, aby zmienić istniejący porządek rzeczy. Chociaż wszelka władza spoczywa w Jego ręku, to jednak On nie ukarał zaraz Heroda śmiercią, ani sprzeciwił się jego władzy, jaką posiadał. Czasy na takie środki jeszcze nie przyszły. Królestwa tego świata miały dozwolone na swoje istnienie, aż do roku 1914. Zatem, aż do tego czasu Pan Bóg pozostawił ich własnemu losowi bez względu, jakim on jest, złym czy dobrym z wyjątkiem gdyby, które z nich miało się sprzeciwić Boskim postanowieniom. W takich razach Pan Bóg opanuje lub przeszkodzi tym zamiarom.
W wydarzeniu powyżej wspomnianym Pan Bóg jedynie schronił Swego Syna, w którym ześrodkowywał się plan Jego zbawienia. Gdy jednak przyszedł czas, aby On złożył ze siebie ofiarę na wybawienie świata, wtedy władze i moc ciemności świata tego miały dozwolone, aby wywarły na Nim swoją złość, by ukrzyżowano Syna Bożego, bo na ten cel On przyszedł na świat i ponieważ przyszła Jego godzina, aby życie swoje dał za wielu - Mat.20:28; Jan 2:4; 7:6; Łuk.22:53.
Płacz i lament matek, których dziatki zostały pomordowane były nowymi z licznych dowodów długiego szeregu utrapień i cierpień wzdychającego stworzenia, o którym Bóg nie zapomniał, lecz dozwolił dla pewnego celu, który ostatecznie wyjdzie na dobre w "czasie naprawienia wszystkich rzeczy".
Obietnice naszego tekstu odnoszą się do życia ludu poświęconego Bogu - duchowego Izraela. Jako nowe stworzenia, gdy trwają w Chrystusie są zawsze bezpiecznymi, bo strzeżeni mocą Bożą.
W.T.1894 - 239.
Strażnica 1920 str. 62.