R-2001_2

Gdy już panowanie Dawidowe miało być utwierdzone nie tylko nad Judą, ale i nad całym Izraelem, okazało się, że Dawid był nie tylko wybrańcem Bożym, ale i wybrańcem ludu, który, przez swoich przedstawicieli prosił i zachęcał Dawida do natychmiastowego objęcia urzędu królewskiego nad całym narodem. Jego siedem lat królowania w Hebronie wykazało jego mądrość i zdolność administracyjną, więc cały naród uznał, że był on odpowiednim człowiekiem do zaprowadzenia jedności i ładu w całym Izraelu. Przyznali również, że był on kością z ich kości i ciałem z ich ciała; a jego odwaga, wierność i zdolność były udowodnione jeszcze pod panowaniem Saula. Dawid więc uczynił z przedstawicielami ludu Izraelskiego przymierze, co prawdopodobnie znaczyło, że ułożona była pewnego rodzaju konstytucja, określająca prawa i ograniczenia królewskie; lud zaś, ze swej strony przyrzekał jemu wierność i poparcie. Rząd Izraela nie był rządem absolutnym, despotycznym, ale miał ograniczoną władzę.

Za stolicę tego zjednoczonego królestwa, Dawid obrał Jerozolimę, ponieważ miasto to, chociaż było w granicach jego własnego pokolenia (Judy), to jednak znajdowało się w takim położeniu, że nadawało się na centralę, czyli na stolicę nad całym Izraelem. Było ono również fortecą opierającą jeszcze od czasów Jozuego i przez jej mieszkańców uważane było za nie do zdobycia. Jerozolima była jeszcze dotąd zamieszkała przez Jebuzejczyków, pozostałościach z narodu Chananejskiego, który, według Boskiego polecenia, miał być wytępiony z ziemi Chananejskiej przez Izraelitów. Ludność ta, czując się bezpieczna w swej fortecy, nie uznała królewskiej władzy Dawida i wyzywająco oświadczyła, że nigdy tego nie uczyni i że sami ich ślepi i chromi są w stanie obronić miasto. Dawid zbadał dokładnie całą tę sytuację i doszedł do przekonania, że ponieważ forteca była na wzgórzu, najlepszym sposobem atakowania byłyby koryta wodne (tu przetłumaczone jako rynny). Zaofiarował więc znaczną nagrodę tym, którzyby przez te wodne koryta wtargnęli do fortecy i pobili tych, co mienili się być ślepymi i chromymi. W tym wszystkim mamy obraz odważnego atakowania i przezwyciężania różnych słabości i grzechów oszańcowanych w naszej upadłej naturze.

Lekcja niniejsza wystawiana jest przez niektórych chrześcijan jako lekcja państwowego patriotyzmu. Nie mamy nic do powiedzenia przeciwko duchowi patriotyzmu ze strony ludności do królestw i państw tego świata. W obecnym stanie rzeczy, duch ten jest zapewnieniem pewnej miary porządku i pokoju, który bez tego byłby może o tyle więcej zakłócony; albowiem umysły i serca ludzkie nie są dosyć obszerne i rozumne, aby mogły objąć wspólne dobro całej ludzkości i w tym kierunku pracować. Jest jednak pewna miara wspólnoty, która wszystkie jednostki danego kraju łączy w jedno społeczeństwo, czyli w jeden naród i tym sposobem zapewnia im wspólny postęp i rozwój. Lecz korzyści tego wszystkiego bywają często zepsute narodowym samolubstwem, pychą i złą ambicją, tak, że uczucie patriotyzmu w każdym poszczególnym kraju, złączone jest zazwyczaj z uczuciem gorzkości, nieprzyjaźni i nienawiści do narodów sąsiednich, a zapał patriotyzmu jest zwykle w takiej proporcji jak dobro narodowe zdaje się współdziałać z osobistym dobrem poszczególnych jednostek. Zaiste mało jest takich zamysłów i działań w polityce narodów, któreby nie były samolubne.

Prawda, że królestwo to nie jest jeszcze ustanowione; lecz ono jest zapoczątkowane w sercach prawdziwego ludu Bożego. Nad nimi Pomazaniec Boży jest panującym Królem, a w przyszłości i to Jego panowanie rozszerzy się na całą ziemię. I Temu wielkiemu Królowi oni przysięgli swą wierność i zasadom Jego królestwa mają oni poświęcać swój czas, zapał i patriotyzm, który nie zna żadnych granicy, z wyjątkiem granic ich możliwości służenia mu.

Gdybyśmy teraz znajdowali się pod teokracją, pod Boskim rządem, takim, jaki był ustanowiony w starożytnym Izraelu i w którym Dawid był pomazanym królem, to jako chrześcijanie czulibyśmy jak największy patriotyzm do tego rządu. Powinniśmy wszakże pamiętać, że Bóg w swoim czasie zburzył tę figuralną, ziemską stolicę i przez proroka oświadczył, że ona już nigdy taką nie będzie aż dokąd Chrystus powróciwszy nie ustanowi Swego królestwa. Będzie to pozafiguralna stolica królestwa pozafiguralnego Dawida. A tym, którzy uwierzyli w to poselstwo i poświęcili się sprawie Tego nowego Króla, dany będzie przywilej współdziedzictwa z Nim, gdy w słusznym czasie królestwo Jego zostanie ustanowione.

Gdy naśladujemy Pana w tym jak i we wszystkim innym, jeżeli postępujemy w odosobnieniu od świata, jako nie będący z tego świata, chociaż w nim żyjemy, to nie możemy spodziewać się, że będziemy przez ludzi zrozumiani i lubiani. Powinniśmy pamiętać na słowa naszego Pana: “Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie żeć Mię pierwej niżeli was, miał w nienawiści. Gdybyście byli z świata, (podzielali jego uczucia, polityczne aspiracje, metody itd.), świat miłowałby to, co jest jego, lecz, że nie jesteście z świata bom Ja was z tego świata wybrał, przeto świat was nienawidzi. Wspomnijcie na słowo, które wam powiedziałem: nie jest sługa większy nad pana swego”. “Jeśli Mnie prześladowali i was prześladować będą” (Jana 15:18-20). Uważajmy więc, abyśmy w rzeczywistości byli szczególnym ludem, gorliwym i naśladującym dobrych uczynków.

W.T. R-2001_2-1896