Lekcja z listu do Żydów (1:1-9).
ZŁOTY TEKST: – „Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie wszystkiemu ludowi: Iż się wam dziś narodził Zbawiciel, który jest Chrystus Pan, w mieście Dawidowym”. – (Łuk. 2:10-11).
ŚWIĘTO „Gwiazdki”, obchodzone na pamiątkę narodzenia Pańskiego, było przez wieki święcone w dniu 25-go grudnia i chociaż obecnie jest wiadome, że data ta jest mylną i że ona lepiej odpowiada dacie zwiastowania Maryi, dziewięć miesięcy przed narodzeniem Pana, oraz że On narodził się w rzeczywistości około 1- go października – to jednak, ponieważ Pan nie dał nam pod tym względem żadnego polecenia i ponieważ właściwym jest, aby dobrze czynić i dobrze myśleć każdego dnia, nie może więc w tym być żadnej niewłaściwości gdy według ogólnego zwyczaju obchodzimy rocznicę narodzenia Pańskiego w tym czasie.
Pan nasz Jezus był wielkim darem Bożym dla Izraela i dla całego świata, lecz w zupełności ocenionym był dotąd tylko przez duchowych Izraelitów. Przez Niego takie wszystkie inne dary Boże są obiecane i będą udzielone (Efez. 4:8). Przez wzgląd na to, ów zwyczaj praktykowany w całym Chrześcijaństwie, aby święto Gwiazdki uweselać wymianą podarków, zdaje się być bardzo właściwy.
Główną myślą naszego złotego tekstu jest, że Chrystus jest Zbawicielem świata – czyli wszystkich ludzi. Chociaż wszyscy mogą dostrzegać pewną siłę i znaczenie w słowie „Zbawiciel” jako oznaczające wybawiciela, to jednak podstawowa siła i znaczenie tego słowa nie są ogólnie rozeznawane. Przypuszczanym jest, że Pan i Jego uczniowie mówili pospolitym językiem, jakim mówiono naonczas w Palestynie, czyli językiem Syraickim, a w języku tym słowo przetłumaczone na „Zbawiciel” znaczy „Życiodawca”. Jak silniejsze wobec tego jest znaczenie naszego pięknego tekstu! Jezus urodził się, aby być Życiodawcą, i radosna ta wieść jest dla wszystkich ludzi. On może dać życie którymkolwiek zechce, a tymi, którym On zechce dać życie będą, zgodnie z wolą Bożą, tylko ci, co przyjdą do Ojca przez Niego, w wierze i posłuszeństwie.
Życiodawca jest ojcem i z tego punktu zapatrywania powiedziane jest proroczo o Jezusie, że w przyszłości On będzie Ojcem wieczności, czyli dawcą wiecznego żywota dla wszystkich posłusznych ludzi tego świata, lecz nie dla Kościoła (Iz. 9:6; 1 Piotra 1:3). Adam, ojciec ludzkiego rodzaju, nie dał swemu potomstwu życia doskonałego i trwałego; albowiem przez grzech on dostał się pod wyrok śmierci i potomstwu swemu przekazał tylko skażony, umierający stan. Świat, więc potrzebuje życia – wiecznego życia – a w zesłaniu Jezusa na świat Bóg zapewnił nasze potrzeby jak najobficiej.
Jednakowoż Bóg nie zamierza dać wiecznego życia któremukolwiek ze Swoich stworzeń, jeżeli dar ten nie byłby dla danej istoty rzeczywistym błogosławieństwem; a wiemy, że życie wieczne byłoby przekleństwem a nie błogosławieństwem dla każdego niebędącego w zupełnej harmonii z Bogiem i z Jego sprawiedliwymi zarządzeniami. Odpowiednio do tego mamy powiedziane, że wszyscy, którzy zechcą otrzymać życie, jakie Jezus przyszedłszy zapewnił dla ludzkości i zaofiaruje wszystkim, muszą przyjąć takowe na warunkach i zastrzeżeniach nowego przymierza – którymi są wiara w Odkupiciela, oraz serdeczna harmonia i posłuszeństwo Bogu, według stopnia zdolności. W obecnym czasie (kiedy to grzech obfituje a szatan zwodzi i wiąże) nie wielu umie ocenić ten wielki dar Boskiej miłości i nie wielu staje się prawdziwymi uczniami Pana. To też w czasie obecnym Bóg powołuje z całego świata odkupionych tylko nieliczną klasę „wybranych”, „Małe stadko” tych, którzy będą współdziedzicami z Chrystusem w królestwie.
Dzięki niech jednak będą Bogu, że obecnie możemy widzieć, iż plan zbawienia nie poprzestaje na samem tylko wybraniu Kościoła, ale że w pełnym znaczeniu tego słowa, dopiero się tam zaczyna. Świadectwo anielskiego chóru śpiewającego przy narodzeniu naszego Zbawcy, a także Anioła, który powiedział: „Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie wszystkiemu ludowi” (Jana 2:10), będą jeszcze wypełnione w zupełności.
W niniejszej lekcji (Żyd. 1:1-9), Apostoł zwraca uwagę na fakt, że Pan nasz Jezus i Jego świadectwa były dalszym rozwijaniem się Boskiego wielkiego planu, o którym Bóg mówił ludowi Izraelskiemu „częstokroć i wieloma sposobami” w przeszłości. Wykazał też, że jeżeli zawsze właściwym było słuchać Boskich posłańców to tym właściwszym jest słuchać najgłówniejszego Posłańca Bożego, Pana naszego Jezusa, „którego postanowił dziedzicem wszystkich rzeczy”.
Apostoł następnie wykazuje podstawę do naszej nadziei zbawienia przez Chrystusa – podstawę, na której Boska sprawiedliwość i miłość mogą działać na korzyść upadłej ludzkości; mianowicie, że Jezus „oczyszczenie grzechów naszych przez Samego Siebie uczyniwszy, usiadł na prawicy majestatu na wysokościach”, wysoko ponad Anioły, księstwa i mocy.
Apostoł wykazując wywyższenie naszego Pana, w nagrodę za Jego posłuszeństwo w poniesieniu śmierci za nas, dowodzi cztery rzeczy: (1) Że Pan nasz Jezus dał okup za nasze winy, okup zadawalający Boską sprawiedliwość, tak że sinością Jego możemy być uleczeni, pomimo wyroku śmierci, który ciążył na nas z powodu przestępstwa ojca Adama. (2) On dowodzi to tym, że nasz Pan zmartwychwstał i został nader wywyższony ponad Anioły, do działu w Ojcowskiej stolicy i naturze w chwale. (3) To wywyższenie naszego Zbawiciela zawiera w sobie także moc – moc do przeprowadzenia zarządzeń nowego przymierza, które dotąd On tylko zapieczętował Swoją drogą krwią. Przymierze to musi jeszcze stać się skuteczne dla ludzkości. (4) Aby uczynić je skuteczne On Życiodawca użyje mocy i wywyższenia, jakie otrzymał od Ojca. Wykupiwszy świat z pod wyroku śmierci, On w słusznym czasie ustanowi królestwo niebieskie, zaprowadzając w ten sposób wieczną sprawiedliwość jako prawo na ziemi; wymierzy sąd według miary a sprawiedliwość według sznuru; wymiecie wszelkie ucieczki kłamstwa; zwiąże onego wielkiego przeciwnika szatana, a otworzywszy oczy ciemnych i uszy głuchych, całą ludzkość zaznajomi z miłością Bożą, która przewyższa wszelkie wyrozumienie i która nie chce, aby ktokolwiek zginął, ale aby wszyscy mogli nawrócić się i żyć – Iz. 11:9.
Wywyższony i zupełną mocą uposażony Życiodawca będzie wtedy gotowym nie tylko zaznajomić całą ludzkość z warunkami nowego przymierza, pod którym wszyscy będą mogli otrzymać żywot wieczny, przez posłuszeństwo Bogu, ale jako wielki Prorok On będzie gotowym ich uczyć, a jako wielki Kapłan gotowym też będzie dopomagać im w ich słabościach i kierować ich ścieżki na drogę sprawiedliwości.
„Alleluja! Co za Zbawca!”
„Mocen jest zbawić aż do końca wszystkich, którzy przystępują do Ojca przezeń”. „Nie wstydzę się za Ewangelię Chrystusową; albowiem jest mocą Bożą ku zbawieniu każdemu wierzącemu” (Rzym. 1:16).