Słowo "okup" (lub odkupienie, wykupienie itp.) jest używane w stosunku do ceny, jaka była złożona na wykupienie rodzaju ludzkiego, oraz w łączności z wybawieniem, jakiego ludzkość dostąpi jako wynik złożenia okupu. Dla ilustracji podajemy dwa teksty Pisma Św., w których ten wyraz jest użyty i tak: (1) "Który dał samego Siebie na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów Jego" (1Tym.2:6), (2) "Z ręki grobu wybawię ich, od śmierci wykupię ich" (Ozeasz 13:14). W tekstach tych możemy zauważyć jak wyraz okup lub nieznaczna tegoż odmiana, jest użyty w dwojakim znaczeniu w powyżej przytoczonych tekstach. Wyraz "okup" jest często w Piśmie Świętym używany w znaczeniu takim jak wyraz "wykupienie". Tak jedno jak i drugie słowo obejmuje w sobie myśl o kupieniu czegoś. Złożyć za coś okup znaczy wykupić daną rzecz, złożywszy odpowiednią zań cenę. W takim właśnie znaczeniu słowo
"okup" użyte jest w pierwszym liście do Tym.2:6.
Pismo Święte mówi czasem o śmierci naszego Pana Jezusa Chrystusa o złożeniu okupu. Ono mówi, że Pan Jezus dał samego siebie na okup (Mat.20:28; Mar.10:45). On oddał samego Siebie przy Jordanie, a w zupełności dokonał tegoż na krzyżu. Przez Swoją śmierć Jezus złożył okup, cenę konieczną na wykupienie Adama i jego całego rodzaju, z pod wyroku śmierci.
Trzeba jednak zauważyć różnicę, jaka zachodzi pomiędzy złożeniem okupu przez naszego Zbawiciela a tegoż zastosowaniem. Cena (wartość) nadająca się na okup była w Nim samym, lecz zanim ktokolwiek mógł z niej korzystać, musiał najpierw złożyć ją w ofierze. Pismo Święte informuje nas, iż po złożeniu przez Jezusa Chrystusa tej ceny, Bóg uposażył Go tak, aby mógł z niej uczynić odpowiedni użytek. W tym celu Bóg pozwolił Mu wnijść do przybytku Najświętszego, czyli do samego Nieba. Według wskazówek Pisma Świętego, Jezus czyni użytek z tej ceny, czyli z okupu, w podwójnej ofierze Bogu.
Pierwsze, On przypisuje to życie, jakie złożył - zasługi tegoż okupu - tym, którzy mają stanowić Jego Ciało, Jego Kościół. On sam nie miał żadnych grzechów do zmazywania, lecz ci, którzy według Boskiego zarządzenia, mają być członkami Jego Ciała, mają grzechy; i za te grzechy Jezus zastosowuje Swoją krew jako cenę odkupienia. Innymi słowy On przypisuje zasługi, złożonego przez Siebie okupu, na ich korzyść, dostarczając im nie tylko uwolnienia od przekleństwa, ale i sposobności stania się uczestnikami z Nim w dziele odkupienia. Nasz Pan nie zastosował jeszcze zasług Swej Ofiary za Adama ani za jego dzieci; tylko za tych, którzy w figurze byli reprezentowani w kapłanach i Lewitach, czyli za braci i za sług kapłańskiej rodziny.
Drugie, Chrystus w czasie właściwym zastosuje zasługi Swej Ofiary za wszystkich ludzi. Pokazane było w figurze, iż kropienie krwią ubłagalni, przy końcu dnia pojednania (co było wtórym kropieniem) było za lud. Pozafigura tej czynności, będzie oznaczać zupełne usunięcie przekleństwa Adamowego. Inne Pisma, jednakowoż wskazują nam, że w czasie, gdy wszyscy przejdą pod bezpośrednią kontrolę Wielkiego Króla, ludzie nie będą znajdować się w stanie doskonałym, lecz takim, w jakim będą znalezieni, to jest w stanie umierającym i gniew Boży będzie jeszcze ciążył nad nimi z powodu ich niedoskonałości. Wówczas, pod Nowym Przymierzem, którego Pośrednikiem będzie nasz Pan, On zajmie się wszystkimi ludźmi, chociaż będą oni jeszcze podlegać różnym słabościom wynikającym z wyroku śmierci. Pod tym Nowym Przymierzem, wszyscy, którzy będą posłuszni prawom Mesjańskiego królestwa, przyjdą do społeczności z Życiodawcą, zgodnie z tym, co mówi nam tekst, "Kto ma Syna ma żywot; kto nie ma Syna Bożego nie ma żywota" (1Jan 5:12; Jan 3:36). Tak więc całe potomstwo Adama będzie miało sposobność przyjąć Jezusa, bądź jako Jego bracia, w obecnym czasie, bądź jako Jego dzieci w wieku przyszłym.
Wracając teraz do słów okup i odkupienie oświadczamy, że słowa te, chociaż się odnoszą do Pana Jezusa, to nie wykazują, że On, gdy umarł, że wtedy dokonał dzieła odkupienia, lecz że On tam zapewnił cenę okupu. Głównym Jego dziełem podczas Jego tysiącletniego panowania będzie wybawianie i podnoszenie tych, za których okup był złożony. W tym ostatnim znaczeniu zastosowania tego słowa, właściwym jest mówić, że Kościół ma udział w dziele odkupienia, czyli w dziele wybawienia świata. Myśl ta jest wszędzie w Piśmie Świętym podtrzymywaną. Lecz niewłaściwym by było mówić, że Kościół ma udział w okupie. Okupem był doskonały człowiek Chrystus Jezus, który dał samego Siebie na okup za wszystkich. W tej ofierze miara zasług jest dostateczną za całe potomstwo Adama. Kościół więc nie ma żadnego udziału w dziele dostarczenia okupu, aczkolwiek w dziele wybawiania, czyli podnoszenia tych, za których okup ma być zastosowany, Kościół będzie miał udział.
Wyrok śmierci, jaki zapadł na Adama przeszedł drogą dziedzictwa na wszystkie jego dzieci. Przy końcu obecnego wieku Ewangelii, Wielki Arcykapłan dokończy Swego dzieła pojednania. Wtenczas, przez zastosowanie okupu za świat, On uzyska absolutne prawo własności ziemi i jej mieszkańców. Ponieważ wymagana pełna cena została, za ludzkość i ich mieszkanie zapłacona i przez Wszechmocnego przyjęta, więc "ziemia i napełnienie jej" zostanie przekazaną Królowi królów i Panu panów, sprawiedliwość nie będzie już miała dalszych pretensji do ludzkości, bo takowa zostanie w całości poruczona Chrystusowi. Lecz On nie uzna takich, co jeszcze będą posiadać usposobienie buntu przeciwko Boskim zarządzeniom. Tacy będą trzymani krótko i w dalszym ciągu będą się znajdować pod Boską sprawiedliwością, ponieważ Wielki Pośrednik będzie przedstawicielem, tak Boskiej sprawiedliwości, jak i Jego miłosierdzia. Podczas panowania Chrystusa Jego zadaniem i przywilejem będzie, nauczyć ludzi wielkiej lekcji. W jednym z proroctw czytamy: "Pójdźcie a wstąpmy na górę Pańską, do domu Boga Jakubowego, a będzie nas uczył dróg Swoich, a będziemy chodzili ścieżkami Jego; albowiem z Syonu wyjdzie zakon, a słowo Pańskie z Jeruzalem" (Iz.2:3; Mich.4:2). I stanie się, że naród, któryby nie poszedł do Jeruzalemu, błogosławieństwa Bożego nie otrzyma. - Zach.14:17-19.
Innymi słowy, podczas gdy królestwo Tysiąclecia zostanie w zupełności ustanowione to jego błogosławieństwa spływać będą tylko na tych, którzy będą się starać, by zachować Boskie prawo. Gdy narody poznają, że bez zachowania Boskiego prawa nie ma błogosławieństwa, to niezawodnie starać się będą go zachować. Światło znajomości Pańskiej napełni we właściwym czasie całą ziemię, a nieświadomość i przesąd zostaną tymże światłem wykorzenione. Pismo Święte zapewnia nas, że to Nowe Przymierze zostanie zawarte z Izraelem i z całą ludzkością, która wówczas stanie się Izraelem, ponieważ Bóg także i pogan odda Mesjaszowi, który będzie władcą całej ziemi i wszystkich narodów, a nie tylko tych, co Jego rządy przyjmą dobrowolnie. "Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje". On będzie ich rządził laską żelazną na to, aby cała ludzkość mogła nauczyć się żyć według Boskich praw, a przez to otrzymać od Niego błogosławieństwa i łaski. - Ps.2:6-12.
W.T. 1911 - 151.
Straż 1928 str. 14,15.