„I uszy twoje usłyszą słowo z tyłu do ciebie mówiącego: Tać jest droga, chodźcie po niej, lub byście się w prawo albo w lewo udali” – Izaj. 30:21.
W naszych czasach, gdy złe duchy usilnie próbują nawiązać ścisły kontakt z ludzkością, dowiadujemy się o czymś, co jest nazywane „mocą jasnosłyszenia”. Twierdzi się, że osoby posiadające tę moc otrzymały wielką łaskę od Boga, polegającą na umiejętności słyszenia tego, czego nie mogą usłyszeć inni. Taki człowiek zwykle staje się nadęty, myśląc, że cieszy się szczególną łaską Boga i aniołów. Upadli aniołowie skwapliwie korzystają z okazji, by posłużyć się złymi myślami takiej osoby i starać się ją opętać. Próbowaliśmy przestrzegać ludzi przed popadaniem w taki stan i od czasu do czasu dowiadujemy się, że niektórym udało się uzyskać pomoc. Zaledwie kilka dni temu otrzymaliśmy list od pewnej kobiety, która myślała, że znalazła się pod dobrym wpływem, później zaś odkryła, że był to wrogi wpływ, który usiłował zniewolić jej umysł. Jednak głos, o którym czytamy w naszym tytułowym wersecie, jest, jak rozumiemy, głosem Boga. Pismo Święte, napisane w przeszłości dla naszego napomnienia, stanowi taki głos. Głos ten znajduje się za nami w tym sensie, że pochodzi z wieków historii, które są już za nami w przeszłości. Oznacza to, że winniśmy słuchać głosu pochodzącego od apostołów i proroków. Słuchając go, rozpoznajemy, że jest to głos Pana, wskazujący drogę, którą winniśmy kroczyć.
Wsłuchując się jednak w przeszłość, słyszymy także głosy fałszywych proroków. Na przykład głos Szatana, wielkiego przeciwnika z przeszłości. Głos Boży powiedział: „Na pewno umrzesz” [1 Mojż. 2:17 NB], zaś głos Przeciwnika powiedział: „Na pewno nie umrzesz”. Kiedyś wszyscy byliśmy umarli. Niektórzy z nas otrzymali błogosławieństwo skorzystania z prawdziwej informacji i podążania drogą wskazaną przez Boga. Wielu tak zwanych „ojców” przeszłości nie wydawało, w naszym przekonaniu, tego samego głosu co Jezus, apostołowie i prorocy. Mamy strzec się takich głosów i słuchać głosu Pasterza, by szukać sprawiedliwego porządku dla nas przygotowanego. Nie powinniśmy rozważać niczego, co nie wydaje się być głosem Bożym, lecz stara się nas zwieść, oddalić owcę od Pasterza.
Dziecko Boże wie, gdzie szukać rady, zaś rada mądrości jest zawsze gotowa, by przyjść z pomocą. Prorok opisuje to jako głos „z tyłu do ciebie mówiącego”. Nie jest to głos przed tobą, głos jakiejś nowej teologii – ewolucji, spirytyzmu, „chrześcijańskiej nauki” czy jakiejkolwiek innej ludzkiej filozofii, lecz głos starej teologii z jej błogosławionymi naukami nadziei w Chrystusie, naszym Odkupicielu, i w Panu, naszym Nauczycielu, Wzorze i Przewodniku. Jest to głos Pana wydany przez Jego natchnionych apostołów i proroków przed dwoma, a nawet czterema tysiącami lat. To właśnie na owo Słowo Bożego natchnienia zwraca prorok uwagę wszystkich, którzy pragną mądrej rady. W tym Słowie słyszymy głos Boży mówiący: „Tać jest droga, chodźcie po niej”.
Choć te słowa proroka zostały skierowane wprost do cielesnego Izraela, ich zastosowanie dla duchowego Izraela jest nie mniej wymowne. W odniesieniu do cielesnego Izraela prorok przepowiada powrót Bożej łaski, gdy zakończy się długi okres ich karania i zaślepienia. Następnie, w pośredniczącym Królestwie Chrystusa otworzą się oczy ślepych, uszy głuchych będą odetkane, a głos całego natchnionego Słowa, gdy stanie się ono jasne dla ich umysłów, skieruje ich na właściwą drogę Pańską, gdyż Księgi (Prawo, Prorocy i Nowy Testament) zostaną otworzone i będą sądzeni według ich nauczania (Obj. 20:12).
Droga wskazana cielesnemu Izraelowi i całemu światu będzie wspaniałym gościńcem świętobliwości: „Odkupieni, mówię, Pańscy” będą nią kroczyć „z śpiewaniem, a wesele wieczne będzie na głowie ich” (Izaj. 35:10). Końcem tej drogi będzie życie i pokój, całkowite wybawienie od grzechu i śmierci, przywrócenie pełnej ludzkiej doskonałości.
Choć owa droga życia ma zostać wyraźnie wskazana Izraelowi i światu dopiero w nadchodzącym Wieku, to jednak już dzisiaj jest ona nie mniej wyraźnie wskazywana dzieciom Bożym, które kroczą wiarą, a nie widzeniem. Dzisiaj jest ona, po pierwsze, drogą wiary. Ci, którzy kroczą nią przez wiarę, stanowią prawdziwe Nasienie Abrahama (Gal. 3:16,29), do którego należy przymierze oraz bardzo wielkie i kosztowne obietnice w swym najobszerniejszym wypełnieniu. Po drugie, jest to droga całkowitego poświęcenia się Bogu, nawet aż do śmierci, co wymaga pogrzebania własnej woli w woli Bożej – oddania samego siebie na żywą ofiarę.
W zgodności z tymi dwiema zasadami – wiarą i poświęceniem – jesteśmy uczeni, by postępować w nowości żywota, nie według ciała, lecz według ducha, nie jak poganie, którzy chodzą w próżności umysłów, lecz rozważnie, „nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy, czas odkupując” – Rzym. 6:4, 8:1; Efezj. 4:17-18, 5:15-16; 2 Kor. 5:7.
Przez wiarę i poświęcenie osiągnęliśmy nowe życie jako duchowi synowie Boga. Teraz jesteśmy Jego skarbem w glinianych naczyniach, a owo nowe życie znajduje się na razie w fazie embrionalnej. Dlatego musimy postępować zgodnie z duchowym instynktem Nowego Stworzenia i tłamsić silniejsze impulsy starej natury. Takie jest znaczenie chodzenia w nowości żywota, według ducha, a nie według ciała. Chodzenie według ciała oznacza podążanie za jego nadziejami i ambicjami. A ponieważ ciało i duch znajdują się w stanie wojny między sobą, nie da się zachować życia obu tych stron. Jak jest napisane: „Albowiem jeślibyście [wy, spłodzeni z ducha] według ciała żyli, pomrzecie; ale jeślibyście Duchem sprawy ciała umartwili [uśmiercali], żyć będziecie” – Rzym. 8:13.
Choć Słowo Pańskie wyraża się w odniesieniu do drogi, którą winniśmy kroczyć, raczej w kategoriach ogólnych zasad, to jednak jesteśmy zapraszani, by także w pomniejszych sprawach życia poszukiwać owej Bożej Wyroczni. Gdy nie wiemy, czy udać się w prawo, czy w lewo, powinniśmy polegać na obietnicy: „Powierz Panu swoją drogę”, „a on prostować będzie ścieżki twoje”. Gdy czujemy się obciążeni, mamy obietnicę: „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzyście spracowani i obciążeni, a Ja wam sprawię odpocznienie”. W ten sposób głos „z tyłu” niesie pociechę, pokój i odpoczynek pośród wszelkich życiowych trosk i doświadczeń, jeśli tylko chodzimy w posłuszeństwie wobec wszystkich zasad i przepisów. „A którzykolwiek według tego sznuru postępować będą, pokój na nich przyjdzie i miłosierdzie, i na lud Boży Izraelski” – Gal. 6:16; Psalm 37:5; Przyp. 3:6; Mat. 11:28.