"Błogosławieni czystego serca; albowiem oni Boga oglądają" - Mat.5:8.
Wyraz "czyste serce" jest łatwym do zrozumienia i oznacza stan niewinny, szczery i niesplamiony. Czystość serca jest czystością motywów, intencji, wysiłków, woli - jest to czystość w znaczeniu przezroczystości i prawdziwości. Inaczej mówiąc, czystego serca są ci, co mają absolutnie czyste intencje. Wyraz serce, jaki jest użyty w tym tekście, nie oznacza serca, które pompuje krew po całym organizmie człowieka, ale oznacza jego intencje, jego wolę.
Człowiek, gdy był stworzony, był wyobrażeniem Bożym, a więc był uczciwym, szczerym, prawdziwym i doskonałym w swych intencjach; lecz z powodu, iż odpadł od tego naturalnego stanu, w sercu jego rozwinął się grzech i samolubstwo, a wyobrażenie Boże, na które był stworzony, zostało w znacznej mierze zatarte. Choć wiele ludzi światowych, rości pretensje, że są szczerymi i uczciwymi w sercu, to jednak tylko ci, co poświęcają samych siebie w zupełności Bogu, mogą należeć do klasy, która ogląda Boga.
O tym, co poświęcił się Bogu i został spłodzony z Ducha Świętego, może być powiedziane, że ma nowe serce, nową wolę, nowe dążenia i pragnienia. Jeśli ktoś zupełnie odwrócił się od grzechu do sprawiedliwości to dla takiego: "Stare rzeczy przeminęły, oto się wszystkie nowymi stały" (2Kor.5:17). Na dokonanie tak radykalnej zmiany, potrzebnym jest działanie czyli wpływ, którym jest Duch Święty.
Czystość serca nie oznacza jednak zupełnej doskonałości myśli, słowa lub uczynku. Tego stanu nie może osiągnąć żaden człowiek upadłego rodzaju ludzkiego prędzej aż Królestwo Chrystusowe przywróci ludzkość do pierwotnej doskonałości. Jednakowoż mieć sprawiedliwe intencje, sprawiedliwą wolę, być czystym w sercu, jest w zupełności możliwym, a nawet koniecznym dla tych, co chcą uzyskać od Boga uznanie. Wystawione przed nami prawidło, według którego ma się wzorować nasze serce, nasza wola, jest Boskim prawidłem. "Bądźcie doskonałymi jako i Ojciec wasz, który jest w niebie doskonały jest". - Mat.5:48.
Dokąd mieszkamy w ciele musimy tymże ciałem posługiwać się w naszej myśli, mowie i działalności. Ponieważ uczucia cielesne zawsze się sprzeciwiają nowej woli, więc muszą być pokonywane. Chęć postępowania według nowej woli przechodzi nieraz siły nawet najgorliwszych naśladowców Chrystusowych; przeto wszyscy potrzebują, aby im były przypisane zasługi Chrystusa na przykrycie ich słabości, aby ich nowa wola, nowe serce, mogło być wypróbowane i osądzone czy jest godne czy też niegodne wiecznego żywota i tych błogosławieństw, jakie Bóg obiecał zwycięzcom.
Tylko ci, co są czystego serca mają obietnicę, iż będą oglądać Boga. Tacy, będąc wiernymi aż do końca ich pielgrzymki, nie tylko, że osiągną podobieństwo Pana Jezusa w ich czystych intencjach ku wszystkim; lecz ewentualnie staną się Jemu ze wszystkim podobni i ujrzą Go takim, jakim jest, gdy dostąpią chwalebnej przemiany przy pierwszym zmartwychwstaniu. - 1Jan 3:2.
Gdy ktoś znajduje w sobie niedoskonałość; gdy dostrzega, że nie żyje według wzoru sprawiedliwości, jaki wystawia Pismo Święte; gdy poznaje, że nie dostaje mu chwały Bożej, to jego obowiązkiem jest poprawić swój sposób postępowania. Samo postanowienie by czynić dobrze jest początkiem tego procesu, przez który człowiek może otrzymać nowy umysł, nową wolę. Takie odnowienie umysłu jest jakoby udoskonaleniem pewnych komórek mózgowych.
Wola jest zdolną by mieć kontrolę nad ciałem. Od czasu do czasu mogą powstawać sprzeciwy od niektórych niższych organów pragnących się wyłamać z pod kontroli organów wyższych, na ogół jednak biorąc, wola jest panem. Przymioty stanowiące umysł człowieka były pierwotnie częścią wyobrażenia Bożego; lecz wszystkie te władze ludzkiego umysłu zostały uszkodzone przez upadek człowieka. Wszystkie zostały osłabione w mniejszym lub większym stopniu.
Przymioty takie jak poszanowanie, sumienność i stałość czynią bardzo potężną kombinację. Gdzie te przymioty rządzą życiem, tam wzrost nowego umysłu będzie prędki. Kto ma dosyć rozumu aby zadecydował, że będzie czynić dobrze i służyć Bogu najlepiej jak tylko będzie mógł, w takim razie nawet pomimo cielesnych słabości, może żyć według Boskiego prawidła. Dokąd motywy jego odnowionej woli są szczere, on liczy się czystego serca, a dokąd trwa w takim stanie, ma zapewnienie, że przez posłuszeństwo będzie mógł ostatecznie osiągnąć doskonałość.
Taka czystość intencji była wszystkim, co w dawnych czasach mógł ktokolwiek posiadać. Jozue przy pewnej okazji rzekł: "Aleć ja i dom mój będziemy służyli Panu" (Joz.24:15). W oświadczeniu tym, stary ten bojownik okazał czystość serca - determinację umysłu, by służyć Bogu. Podobnym postanowieniem odznaczał się Dawid i wszyscy inni święci Ojcowie. To było wszystko, co oni mogli uczynić, przeto otrzymali świadectwo, że się podobali Bogu. - Żyd.11:5,6,39.
Ktokolwiek posiada takie postanowienie dostąpi błogosławieństw Bożych, kiedyś ogląda światłość obliczności Bożej. Gdyby jednak zaniedbał trzymać się tego wzoru - choćby na chwilę - powstanie chmura pomiędzy nim a Bogiem. Chmura ta może być usunięta tylko przez pokutę i uzyskanie przebaczenia. Potem może taki wraz z psalmistą powiedzieć: "Nawróć się duszo moja do odpocznienia swego; albowiem ci Pan dobrze uczynił". - Ps.116:7.
W Wieku Ewangelii święci Boży mogą mieć nie tylko czystość serca i łączność z Bogiem, przez zupełne uświęcenie się drogą krwią Chrystusową, ale jeszcze coś więcej. Ich poświęcenie może być przyjęte przez Boga i oni mogą być spłodzeni z Ducha Świętego. Przeto tacy są synami Bożymi w szczególniejszym znaczeniu, jakie tylko w obecnym wieku ma zastosowanie. Oni mogą wołać: "Abba, to jest Ojcze" (Rzym.8:15). Dla takich Bóg jest nie tylko władcą wszechświata, ale także ich Ojcem.
W Wieku Ewangelii, święci Boży dostępują szczególniejszych błogosławieństw, większych aniżeli kiedykolwiek przedtem mogły być uzyskane. Otrzymują światło Ducha Świętego wypływające ze Słowa Bożego, z Boskiej opatrzności itp. Zanim ktokolwiek może ujrzeć (poznać) Boga potrzebuje rozjaśnienia jego umysłowych pojęć. Przeto członkowie Kościoła Chrystusowego, spłodzeni z Ducha Świętego mogą oczami wyrozumienia widzieć Boga w znaczeniu, w jakim Ojcowie święci widzieć Go nie mogli.
Jeżeli zachowamy naszą czystość serca, przez czystość umysłu, możemy być pewni przyszłych błogosławieństw, oraz obecnych łask i radości. W przyszłym życiu ujrzymy Go w zupełnym tego słowa znaczeniu. Zostaniemy przemienieni na istoty duchowe i ujrzymy Go "tak jako jest", dostąpimy działu w Jego chwale. "A ktokolwiek ma tę nadzieję w Nim, oczyszcza się, jako i On czysty jest". - 1Jan 3:2,3.
W.T. 1912 - 389.
Straż 1929 str. 121,122.