R5195 do 5197

UDZIAŁ KOŚCIOŁA W OFIERZE ZA GRZECH

"Ponieważ i Chrystus cierpiał za was zostawiwszy wam przykład abyście naśladowali stóp Jego." - 1 Piotr.2: 21.

Ludzkość jest niedoskonałą, niezadowalającą w oczach Bożych, potępioną na śmierć. W jednym znaczeniu tego wyrazu, ona nie ma żadnych zasług, bo Bóg nie potępiłby tego, co posiada wartość. W innym atoli znaczeniu, Bóg musi widzieć w upadłym rodzaju ludzkim coś takiego, co mogłoby być uczynione przyjemnym w oczach Jego, bo inaczej nie poczyniłby obmyślenia na odkupienie ludzkości. Sam fakt, że Bóg przygotował Odkupiciela dla ludzkości, jest dowodem, że ludzie nie są jeszcze całkiem zdeprawowani, chociaż nie mają dosyć dobrych przymiotów, aby którykolwiek z nich był godnym wiecznego żywota. Jednakowoż każdy ma odrobinę swej własnej zasługi i tę Bóg zamierza ochronić i uczynić wartościową.

Proces uczynienia wartościowym tej odrobiny, jaka jeszcze pozostała z pierwotnej ludzkiej doskonałości, nazwany jest usprawiedliwieniem. W Boskim planie wieków, tysiąc lat jest wyznaczone na przywrócenie ludzkości ponownie do doskonałości, tak, aby Bóg mógł ich przyjąć i obdarować życiem wiecznym. Okres ten nazywamy Tysiącleciem. W między czasie, podczas Wieku Ewangelii, jest pewna klasa powołanych ze świata, dla których Bóg uczynił inne rozporządzenie, mocą którego oni są teraz poczytani za doskonałych, przez przypisanie im zasług Chrystusowych.

Nawet nieusprawiedliwiona osoba posiada pewną odziedziczoną zasługę. Zdaje się, że przymiot, jaki Bóg najwięcej ceni to szczere serce. Zaiste możemy powiedzieć, że istotna wartość człowieka ceniona jest według jego szczerości i prawdziwości. Gdy człowiek o szczerym sercu poczyna zrozumiewać swój grzeszny stan i zapragnie pojednania z Bogiem, znajdzie, że Słowo Boże kieruje wszystkich takich do Zbawiciela ludzkości.

Pan Jezus nie wzgardzi grzesznikami, którzy okazują pragnienie odwrócenia się od grzechu i zbliżenia się do Niego. Miarą ich wiary i posłuszeństwa tacy bywają usprawiedliwieni do społeczności z Bogiem; jako napisane: "Żaden nie przychodzi do Ojca tylko przez Mię" (Jan 14:6). Jezus zaprasza grzeszników, aby z zaufaniem przystali do Niego, mówiąc: "Pójdźcie do Mnie wszyscy, którzyście spracowani i obciążeni, a Ja wam sprawię odpocznienie. Weźmijcie jarzmo Moje na się i uczcie się ode Mnie" - Mat.11:28,29.

Którzy w ten sposób zbliżają się do Boga, otrzymują pewną miarę pokoju i usprawiedliwienia, lecz nie w mierze zupełnej; przeto może być o nich powiedziane że są usprawiedliwieni tymczasowo, to jest zostali usprawiedliwieni w pewnym celu. Do takich tedy Bóg jakoby mówił: "Jeżeli uwierzysz w Moje poselstwo łaski na tyle, że poświęcisz cokolwiek ci z pierwotnej doskonałości pozostało, to Ja będę cię traktował jako byś posiadał pełną miarę ludzkiej doskonałości. Jeżeli wiarą stawisz ciało swoje ofiarą żywą (Rzym.12:1,2), chociaż to ciało nie jest wiele warte, bo zaledwie cząstkę istotnej ludzkiej doskonałości, to Ja przypiszę ci z zasług Chrystusowych tyle, ile tobie brakuje. Tym sposobem możesz być uznany jako byś posiadał zupełność - jako byś miał istotnie sto procent doskonałości".

Tylko w Wieku Ewangelii ma zastosowanie ta zadziwiająca oferta. Miara zasługi przypisanej wierzącemu, aby go podnieść do stopnia usprawiedliwienia, czyli sprawiedliwości, z którego mógłby być przyjemnym Bogu, jest do stopnia jego braków. Jeżeli poświęcający się na ofiarę, posiada tylko trzydzieści procent, to Pan przypisuje mu siedemdziesiąt, aby mogło stanowić sto procent, co przedstawia doskonałość. Jeśliby on posiadał sześćdziesiąt pięć lub czterdzieści pięć procent, będzie mu przypisane czterdzieści pięć lub sześćdziesiąt pięć procent według tego ile potrzeba do podniesienia go do pełnej miary sprawiedliwości.

Inaczej mówiąc, gdy ktoś zobowiązuje się złożyć swe życie w ofierze, Pan nasz ręczy za niego, to jest za tę część której jemu brak; czyli przypisuje mu ze Swej zasługi tyle ile potrzeba na pokrycie jego braków, aby ofiara jego mogła być przyjętą. Te braki ofiarującego nie są wypełnione istotnie, a tylko są mu przypisane w tym celu by dopomóc mu do stawienia ofiary i aby sprawiedliwość Boża mogła tę ofiarę przyjąć. Pan Jezus, który teraz jest Orędownikiem Kościoła dokłada każdemu członkowi tyle ile mu do miary doskonałego człowieka brakowało.

Duch Święty dowodem przyjęcia

Zupełność pokoju i usprawiedliwienia zostaje osiągniętą tylko wtenczas gdy tymczasowo usprawiedliwiona osoba wejdzie w wyraźną umowę czyli przymierze z Bogiem i dobrowolnie stawi ciało swoje żywą ofiarą. O każdym mającym stanowcze postanowienie to uczynić, Boska sprawiedliwość jakoby mówiła: Człowiek ten jest niedoskonały a więc niekompetentny do zawierania takiej umowy (przymierza); lecz jeźli Jezus Chrystus poręczy za niego, przymierze może być zawarte. "Bardzo dobrze - mówi Jezus - Ja ręczę za jego zobowiązanie. Jeżeli on nie umrze dobrowolnie jak się tego zobowiązuje, Ja gwarantuję, że on jednak umrze, bo dopilnuję, aby warunki umowy były wykonane. Jeżeliby sprzeciwiał się zniszczeniu jego ciała, a przez to dowiódłby, że jest niegodnym życia, pójdzie na wtórą śmierć".

Gdy poświęcający się Bogu stawi samego siebie na ofiarę, Chrystus Pan przypisuje mu zasługę Swej ofiary, aby przez to uczynić go przyjemnym Bogu. Gdy Bóg Ojciec ofiarę tę przyjmie, udziela ofiarującemu natychmiast Ducha Świętego, przez którego zostaje spłodzonym do nowej natury. To udzielenie Ducha Świętego jest dowodem, że ofiara została przyjęta.

W taki sposób zasługa Chrystusowa jest przypisana każdemu, który w obecnym czasie "przyjemnym" tj. w Wieku Ewangelii stawi samego siebie żywą ofiarą Bogu. Ci, co poświęcają samych siebie przez Chrystusa, nie są jednakowoż przyjęci w pełnym tego słowa znaczeniu, prędzej, aż przy końcu ich pielgrzymki życiowej; albowiem dokąd żyją w ciele zachodzi możliwość zaniedbania, aby mogli uczynić swoje powołanie i wybór pewnym. Ich stosunek z Bogiem polega na ich wierze a nie na uczynkach. Cokolwiek dobrego jest w nich, jest przyjemnym Bogu przez zasługę Chrystusa ich Orędownika.

Podstawą do pojednania, zrządzoną przez Boga, jest okup dany przez Pana naszego Jezusa Chrystusa - równoważna cena za Adama, który utracił swoje życie przez nieposłuszeństwo. Tę cenę Chrystus Pan już złożył w ręce sprawiedliwości i we właściwym czasie będzie ona zastosowana za świat. Zasługa tegoż okupu, która ewentualnie ma przynieść restytucję światu, jest w międzyczasie - Wieku Ewangelii - przypisywana członkom Kościoła, aby przykrywała ich braki i niedoskonałości a zarazem umożliwiała im pozbycie się ich ziemskiej natury a osiągnąć duchową naturę.

W transakcji tej Pan Jezus przyjmuje poświęcających się za członków Swego ciała, uznając ciała ich Swoim ciałem. Przeto ofiara Kościoła jest jakoby dalszą ofiarą Jego ciała. Jako ludzkie istoty, oni oddają swą wolę w zupełności i pod powyższym zrządzeniem, stają się odtąd członkami Jego ciała. Z tego punktu zapatrywania, Jezus liczy ich krew, ich śmierć, jako część Swej własnej, a ich samych czyni Swoimi współuczestnikami chwalebnych obietnic Bożych.

Niech ta myśl będzie dobrze ustalona w umyśle naszym, że choć z naszej strony żadna ofiara nie jest potrzebna ku zbawieniu świata, bo cała zasługa jest w Panu, naszym Jezusie, to jednak zgodnie z Boskim planem, według którego Pan działa, Kościołowi jest w obecnym czasie pozwolone mieć udział z Chrystusem w ofierze; lecz nie jako jednostki, nie w znaczeniu osobistym, ale jako całość Jego ciała. W całej tej sprawie, zasługa Chrystusowa jest tym, co czyni Kościół przyjemnym Bogu.

Udział Kościoła w ofierze za grzech

Pytanie może się nasunąć: Co Kościół ma do czy-

nienia z ofiarą za grzech? Na to odpowiadamy, że nie wiedzielibyśmy, co Kościół ma w tym do czynienia, gdyby Bóg tego nie pokazał w figuralnych ofiarach składanych w dniu pojednania. Dzień pojednania u Żydów był figurą na dzieło, które miał dokonać Mesjasz to jest dzieło pojednania ludzi z Bogiem. Dzień pojednania miał różne części. Zaczynał się ofiarą cielca, co figurowało ofiarę Jezusa za Kościół. Krwią cielca kropiona była Ubłagalnia za kapłana i za dom jego, który był figurą na domowników wiary.

Potem, domownicy byli reprezentowani w dwóch kozłach. Jeden z tych kozłów przeszedł przez takie same doświadczenia jak cielec. Kozioł ten przedstawiał klasę wierzących, którzy codziennie naśladują stóp Pana, którzy uczestniczą z Nim w Jego cierpieniach teraz, a w przyszłości uczestniczyć będą w Jego chwale - Rzym.12:1,2; Żyd.13: 11-13.

Drugi kozioł przedstawiał klasę wierzących, którzy chociaż nie powracają do grzechu, lecz dla bojaźni śmierci zaniedbują swej dobrowolnej ofiary. Przeto klasa ta traktowana jest tak jak był kozioł wypuszczalny, czyli jest poniewolnie wprowadzona do stanu puszczy, na doświadczenia i ucisk. Św. Paweł zdawał się odnosić do tej klasy, gdy mówił, że niektórzy są w taki sposób traktowani, aby duch ich mógł być zachowany na dzień Pana Jezusa - 1Kor.5:5.

Ponieważ Pismo Święte przedstawia Pana Jezusa i Kościół, jako ofiarę za grzech, przeto my w to wierzymy. Św. Paweł zwracał się do Kościoła jako do pozafiguralnego kozła, gdy mówił: "Albowiem bydląt, których krew bywa wnoszona za grzech do Świątnicy przez najwyższego kapłana, tych ciała palone bywają za obozem. Dlatego i Jezus, aby poświęcił lud własną krwią Swoją, za bramą ucierpiał. Wynijdźmyż tedy do Niego za obóz, nosząc urągania Jego" - Żyd.13:11-13.

Z którymi bydlętami postąpiono w powyższy sposób? Tylko z cielcem i z kozłem Pańskim. Apostoł wyraźnie zaznacza, że jedno z tych bydląt było figurą na Jezusa i zachęca Kościół by wraz z Jezusem wyszedł poza obóz i stał się pozafigurą kozła Pańskiego. Wynijdźmyż tedy do Niego; wstąpmy w Jego ślady, ponosząc urągania Jego; albowiem "jeżeli (z Nim) cierpimy, z Nim też królować będziemy" - będziemy wraz z Nim uwielbieni - 2Tym.2:11,12.

Ziemskie prawa Kościoła ofiarowane

Zasługa ofiary Jezusowej mieści się w tym, że Jezus zachowawszy miarę sprawiedliwości w Swej ziemskiej misji i poświęciwszy ofiarą Swoje życie, prawo do żywota na ludzkim poziomie ma teraz do Swojej dyspozycji. Prawo to Jezus złożył w ręce sprawiedliwości by stanowiło zasób, z którego każdemu członkowi Kościoła mogłoby być przypisane tyle ile potrzeba na pokrycie jego braków. Jak tylko dopełni się ofiara Kościoła i przejdzie poza zasłonę, zasługa ta zostanie zwolniona, aby w całości mogła być zastosowana za świat.

Przeto udział Kościoła w ofierze za grzech jest w tym znaczeniu, że w nagrodę za swoją wiarę i posłuszeństwo, Kościół otrzymuje przywilej współofiary z Chrystusem. Część jaką członkowie Kościoła mają w tym, dokonuje się wtenczas gdy stawiają samych siebie ofiarą żywą; zaś część Pańska rozpoczyna się gdy On ofiary te przyjmuje. Pan Jezus staje się poręczycielem Swego Kościoła i jako Orędownik (adwokat) bierze odpowiedzialność za znajdujących się pod Jego pieczą.

Ci, co stanowią Kościół dostępują przywileju uczestniczenia w ofierze teraz, a w chwalebnym dziele w przyszłości. Częścią tego przyszłego dzieła będzie zapieczętowanie Nowego Przymierza. Kościół będzie mieć udział w tym zapieczętowaniu, w takim samym znaczeniu jak będzie mieć udział z Panem w chwale. Cała zasługa jest w Panu Jezusie i z Jego łaski, Kościół jest tym, czym jest; mianowicie uczestnikiem tak chwalebnego dzieła. Z racji członkostwa w ciele Chrystusowym, Kościół uczestniczy w ofierze za grzech, oraz we wszystkim, co jest Chrystusowe, włączając i to dzieło, które On ma w przyszłości dokonać.

Gdy stawiamy samych siebie żywą ofiarą, poświęcamy się na śmierć, jeżeli więc zostajemy przyjęci, tracimy na zawsze prawo do życia ludzkiego. Stawiamy ciała nasze ofiarą, abyśmy mogli się stać kapłanami według nowego porządku rzeczy, czyli nowego wyznania, pod dyrektywą Wielkiego Arcykapłana, któremu oddajemy nasze życie. Jeżeli On to życie przyjmuje to już ono więcej do nas nie należy. Całe prawo własności do naszych ziemskich praw spoczywa w rękach Jezusowych. My praw tych już więcej nie mamy. Inaczej mówiąc, przestajemy być; zostaliśmy pozbawieni na ile to się tyczy ziemskich nadziei i dążeń. Z powodu Jego doskonałości, Pan Jezus miał prawo do żywota wiecznego na ziemi. My zaś prawa do żywota nigdy nie mieliśmy, jednakowoż mogliśmy stawić samych siebie ofiarą, ponieważ Pan Jezus przyjął naszą ofiarę za Swoją.

Przy stawianiu samych siebie jako żywą ofiarę powinniśmy mieć na względzie, że nie możemy skłonić naszego Pana, aby przyjął naszą ofiarę, ale powinno być naszym pragnieniem, aby ją przyjął. Nie znaczy to jednak, aby On był obowiązany przyjąć naszą ofiarę lub żebyśmy mieli cokolwiek do czynienia z Jego decyzją w tym względzie. Jeżeli się odłączamy od świata, to nie tylko w tym celu, aby służyć sprawiedliwości, aby czynić dobrze i postępować sprawiedliwie z naszymi bliźnimi. Tak sprawa miała się z Żydami, których do tego zobowiązywało Przymierze Zakonu; lecz nie tak jest z nami, bo "ciało i krew królestwa Bożego odziedziczyć nie mogą" (1Kor.15:50). Przeto my postanawiamy, aby przy łasce, jaką dostępujemy w Chrystusie Jezusie, stawiać ciała nasze ofiarą żywą aż do śmierci, aby zgodnie z uczynionym Przymierzem z nami, Bóg mógł nas wywyższyć w Swoim czasie (1Piotr.5:6). My, nie tylko, że pozbywamy się grzechu, lecz także wyrzekamy się ziemskich dóbr, do których jako ludzie mamy słuszne prawo.

Dzieło Orędownika

Można powiedzieć, że Jezus sympatyzuje z tymi, co w Niego wierzą, nawet zanim się jeszcze poświęcą. Jednakowoż sympatia ta jest czymś innym aniżeli Orędownictwo, które obejmuje myśl dostarczenia pomocy z zasobu łaski, aby dana osoba mogła być spłodzoną z Ducha Świętego i aby w tym stanie mogła się utrzymać.

Orędownik oznacza przyjaznego i kompetentnego przedstawiciela. Gdy w sprawie sądowej zaangażujemy adwokata, to ten udaje się do sądu za nas, przedstawiając się jako nasz obrońca, czyli orędownik, który wstawia się za nami w każdej sprawie, jakakolwiek by była przeciwko nam wytoczona. W razie potrzeby mamy się udać do Niego o pomoc jako do naszego adwokata.

Dzieło Jezusa jako Orędownika Kościoła rozpoczęło się, gdy ukazał się przed oblicznością Bożą i zastosował zasługi Swej drogiej krwi za tych, co w Wieku Ewangelii zbliżają się do Ojca przez Niego (Żyd.9:24). Indywidualnie, staje się On naszym Orędownikiem wtedy, gdy dochodzimy do stanu, stawiając samych siebie ofiarą żywą. Sprawa przypisania nam zasługi Chrystusowej i uczynienia nas przyjemnymi Bogu jest sprawą, z którą my nie mamy nic do czynienia. Jest to zarządzenie Ojca. Bóg nie uznaje nas wcale; bo z natury jesteśmy grzesznikami. On więc nie mógłby przyjąć naszej ofiary inaczej jak tylko po przypisaniu nam zasługi, której my nie posiadamy, lecz której dostarcza nasz Wódz i Orędownik Chrystus Jezus. W takim to znaczeniu wyrażamy się, że zasługa Chrystusowa jest przypisana nam a nasze przewinienia Jemu.

Jeżeli A złoży coś na konto B, to konto B zwiększy się na tyle na ile konto A się zmniejszy. Cokolwiek jest przypisane jednemu w formie zasługi, liczy się jako ujęcie z zasług drugiego. Zasługa naszego Pana, która ostatecznie ma być przekazana światu, jest tymczasowo obciążona naszymi brakami i nie zostanie zwolniona prędzej aż wypełnimy naszą część przymierza.

Określenie zmaz, plam i zmarszczek

Szata sprawiedliwości Chrystusowej, inaczej zwana szatą weselną, jest bardzo pięknym figuralnym określeniem pewnych wielkich prawd. Ponieważ tę szatę otrzymuje tylko nowe stworzenie, tylko spłodzeni z Ducha Świętego i ponieważ tacy nie znajdują się pod potępieniem i nie są uznawani według ciała, przeto nie byłoby niewłaściwym wyrażać się o nich, że są bez grzechu. "Wszelki co się narodził (został spłodzony) z Boga, grzechu nie czyni" - 1Jana 3:9.

Gdyby nowe stworzenie miało zgrzeszyć, kara śmierci byłaby nieunikniona. Grzech nowego stworzenia oznaczałby, że w danej osobie nastąpiła zmiana woli, zmiana umysłu i nowe stworzenie przestałoby istnieć. Szata sprawiedliwości Chrystusowej nie przykrywa niedoskonałości nowego stworzenia, bo nowe stworzenie nie miało nigdy żadnych niedoskonałości. W oczach Bożych nowe stworzenie jest uważane za czyste, niepokalane. Ciało nie jest nowym stworzeniem, ale starym, które uważane jest za umarłe, a także, jak to Św. Paweł się wyraża, za ożywione - Ef.2:1-7; Kol. 2:13; Rzym.6:4.

Nasze ożywione ciało jest więc przez łaskę Bożą przedstawione jako czyste, przyjemne w oczach Bożych i w odpowiednim stanie do zaślubienia, czyli do społeczności z Chrystusem. Plamy, jakie by mogły pokazać się na tej szacie byłyby, ma się rozumieć plamami symbolicznymi, jaką jest sama szata i przedstawiałyby słabości. Nie byłyby to słabości nowego stworzenia, ale wynikiem tej konieczności, że nowe stworzenie musi na razie zamieszkać w starym ciele, zanim otrzyma nowe ciało.

Słabości są to zmazy i niedoskonałości ciała. Plamami nie są złe postępki, których my nie spostrzegamy, lecz te, które mniej lub więcej rozumiemy, że są przeciwne woli Bożej. Plamy te mogą być różnych rozmiarów, odpowiednio do stopnia przewinienia, czyli niedoskonałości. Oprócz tych słabości, upadków, wad i omyłek, mogą zajść pewne mniejsze niebaczenia, uchybienia, zaniedbania przy nastręczającej się sposobności itp. Te mogą być uważane nie jako zmazy lub plamy, ale jako zmarszczki na szacie sprawiedliwości Chrystusowej.

Św. Paweł chciał, zdaje się, przedstawić myśl o absolutnej czystości tej klasy, która ostatecznie zostanie przedstawiona Ojcu przez naszego Pana, gdy mówił, że Kościół nie ma mieć "zmazy albo zmarszczku, albo czegoś takiego, ale iżby był święty i bez nagany" (Ef.5:27). Rzecz zrozumiała, że ta obrazowa mowa odnosi się do doskonałości w umyśle, bo ciała nasze do stanu tego doprowadzone być nie mogą z powodu upadku Adamowego. Cała ludzkość zrodzona jest w grzechu i nieprawości - Ps.51:7.

Konieczność posiadania czułego sumienia

Obowiązkiem nowego stworzenia jest zwracać uwagę na niedoskonałości, omyłki i uchybienia cielesne, w takich razach mamy udać się z nimi natychmiast do tronu łaski aby uzyskać miłosierdzie i przebaczenie. Tylko ci, co mają czułe sumienie mogą utrzymać swe szaty niesplamione. Zaniedbanie tego zdaje się być powodem, że tak wielu nie może uczynić swego "powołania i wybrania pewnem". Wielu nie zważa na te małe rzeczy; nie baczą na sposobności itd. Tym sposobem szaty ich zostają splamione i nieodpowiednie do ceremonii weselnej.

Pismo Święte pokazuje, że klasa tych przejdzie przez wielki ucisk, w którym uskutecznią to czego zaniedbali w odpowiednim czasie - "omyją szaty swoje i wybielą je we krwi Barankowej" (Obj.7:14). Przez ten proces oczyszczenia oni wyjdą jeszcze jako zwycięzcy i otrzymają palmy; lecz korony żywota nie otrzymają. Zamiast członkami klasy Kościoła, oni staną się sługami w Kościele.

Szata sprawiedliwości Chrystusowej, które to wyrażenie oznacza przypisanie zasług Chrystusowych tym, co są przyjęci za członków Jego ciała, nie tylko, że jest nazwana "szatą weselną" (Mat.22:11-14), ale jest jeszcze pięknie przedstawiona jako ślubna szata Oblubienicy (Ps.45:14,15). W Psalmie czytamy, że Oblubienica będzie przywiedziona przed wielkiego Króla w szatach bramowanych złotem. Tu nasunięta nam jest myśl, że choć szata ta jest nam darowana w chwili, gdy uzyskujemy wstęp do rodziny Bożej i perspektywę stania się Oblubienicą Chrystusową, to jednak pozostaje jeszcze pewna praca, którą osobiście musimy wykonać.

Ta szczególniejsza praca jest przedstawiona jako bramowanie, czyli haftowanie. Narysowane nam jako Chrześcijanom desenie mamy wyhaftować z jak największą pilnością; bo na to potrzeba wielkiej wprawy i bacznej uwagi. Ta szata sprawiedliwości Chrystusowej, która jest przedstawiona jako nasza w oczach Bożych, pozostanie naszą przez całą wieczność. W przyszłości będzie ona naszą nie przez przypisanie, lecz prawem posiadania. Wtenczas charakter nasz będzie już przy łasce i pomocy Bożej uczyniony kopią charakteru miłego Syna Bożego, a naszego Odkupiciela. Wtedy nie będzie już więcej potrzeby przypisywania nam zasługi Chrystusowej na przykrycie naszych zmaz; bo nowe ciało jakie otrzymamy przy zmartwychwstaniu będzie bez zmazy i bez zmarszczki. Będzie doskonałym.

W.T. 1913 - 73.
Straż 1930 str. 75 - 78.