Być może będzie to dobra okazja, by przekazać wam kilka słów przestrogi. Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie popadania w skrajności, a powinniśmy pamiętać na słowa Apostoła: „Skromność [KJV umiarkowanie] wasza niech będzie wiadoma wszystkim ludziom” [Filip. 4:5]. W pewnym miejscu zauważyliśmy, że oświadczenia niektórych osób wzbudziły ducha wrogości. Twierdzili oni, że brat Russell i jego pisma są natchnione od Boga, jak za dawnych, apostolskich czasów. To bardzo poważny błąd! Nic dziwnego, że takie stwierdzenia wywołały oburzenie. Gdy nas zapytano, czy jest to nasza opinia, natychmiast zapewniliśmy drogich przyjaciół, że zdecydowanie nie.
Pogląd, który zawsze głosiliśmy i nadal uznajemy za słuszny, jest taki, że Pan Jezus naznaczył tylko dwunastu apostołów, a św. Paweł zajął miejsce Judasza. Ich słowa były tak nadzorowane przez Bożą moc, że gdy oni ogłaszali, iż coś jest wiążące na ziemi, Kościół wiedział, że jest to też „związane” w niebie, a gdy coś ogłosili jako na ziemi rozwiązane, czyli nieobowiązujące, to było wiadomo, że nie jest to obowiązkowe z punktu widzenia nieba. Innymi słowy – owych dwunastu apostołów było specjalnymi rzecznikami Pana wobec Jego Kościoła. Oni ciągle do nas przemawiają. Nie potrzebujemy innych. Nie spodziewamy się żadnych innych.
Odnośnie naszych własnych wypowiedzi, czy to pisemnych, czy ustnych, twierdziliśmy co najwyżej, że są zgodne ze słowami apostołów, że współbrzmią z nimi – że staramy się trzymać tak blisko słów apostolskich i słów naszego Pana, że to, co głosimy, mogłoby zostać uznane za ich posłannictwo, za wyjątkiem może użycia niektórych specyficznych słów oraz porządku wypowiedzi. W „Wykładach Pisma Świętego” ułożyliśmy jedynie różne wypowiedzi Jezusa i apostołów w działy tematyczne, przystosowane do rozważań. To też mieliśmy na myśli, gdy pisaliśmy odnośnie tego w dawnym wydaniu „The Watch Tower”, że kto czyta „Wykłady Pisma Świętego”, ten w zasadzie czyta Biblię, tylko ułożoną w porządku tematycznym. W żadnym razie nigdy nie przedstawialiśmy niczego od samych siebie. W każdym przypadku nasze wypowiedzi ściśle wiązaliśmy z wersetami Pisma Świętego, z których one wynikają i na których się opierają.
Twierdziliśmy i nadal twierdzimy, że ponieważ żyjemy w brzasku nowej dyspensacji, Bożą wolą jest, by tajemnica Boża [Obj. 10:7] się dokonała w znaczeniu zupełności lub też odsłonięcia. Dokonuje się to, w naszym przekonaniu, nie przez jakąś szczególną inspirację, by wypowiadać czy pisać nowe rzeczy, lecz za pomocą obiecanego prowadzenia przez ducha świętego, oświecającego nas, kierującego ku Słowu Pańskiemu i wspierającego, byśmy mogli ujrzeć jego właściwe zastosowanie. Cudowne światło naszych czasów, oświetlające każdą sprawę, bez wątpienia sprzyja osiągnięciu tych celów.
Ponieważ nastał właściwy czas, Pan powinien posyłać światło swemu ludowi i tak jak się to zwykle dzieje, czyni On to za pośrednictwem pewnych ziemskich narzędzi. Jeśli, za sprawą Bożej opatrzności, zostaliśmy użyci albo też będziemy jeszcze użyci przez Pana, będzie się to odbywać przez objaśnianie natchnionych wypowiedzi, które zostały już wcześniej zapisane, a nie przez spisywanie jakichś nowych objawień czy proroctw.
Korzystamy także z tej okazji, by ostrzec drogich przyjaciół przed ewentualnymi pogłoskami, jakobyśmy mieli poprzez listy oświadczać coś innego niż to, co już napisaliśmy w „The Watch Tower” oraz w „Wykładach Pisma Świętego”. Jeśli ktokolwiek twierdziłby, że posiada taki list, poproście, by został wam pokazany i nie przyjmujcie niczego, co miałoby rzekomo pochodzić ode mnie, a co jest sprzeczne z „Wykładami Pisma Świętego” oraz „The Watch Tower”. Jeśli kiedyś zauważylibyśmy potrzebę wprowadzenia jakichkolwiek zmian, wolelibyśmy zawsze dokonać tego przez drukowane publikacje, a nie w prywatnych listach czy osobistych rozmowach. Przywiązujmy wagę do Słowa zapisanego w Piśmie Świętym, a także do publikacji „The Watch Tower”.
Końcowy fragment wykładu „Concluding Remarks 1913 Transcontinental Tour” (2.06-2.07.1913), wygłoszonego na zakończenie podróży transkontynentalnej, między The Twin City a Minneapolis i St. Paul, 2 lipca 1913 r. (CRS-415), opublikowany następnie w: